Wiosna skradła moje serce

Kobieca maska różu na twarzy

I spojrzenie tak radosne

Tak miłością swą rozkoszne

A niejeden o niej marzy

Wiosna skradła moją duszę

Uszy, oczy, umysł, włosy

Ciało boli tak jak nigdy

Skóra krzyczy wniebogłosy

Wiosna skradła mój rozsądek

Wolny i przyćmiony bieg

Biegnę za nią, nieroztropny

Jeden dzień, a jakby wiek

Wiosna skradła mnie całego

Nie mam siebie nie mam jej

Tylko róża upadłego, pozostała 

A w tej róży trochę sensu trochę jadu i dobroci

Odtąd pole tylko ono

swoje plony cudnie złoci.