Nie kłam, że wszystko już znikło
Owszem, znikło ale
To co miało zniknąć

W ciemnym lesie

Gdy nasze głosy ucichną
Nie wiń siebie jeśli
Nasze ciała też oziębną
Bo koniec dzisiaj początkiem
Ostatnim życiowym wątkiem, więc

Biegłem ile sił

Sen był fikcją, jawa snem
Czas przyziemią, ziemia chłodem
Świt już czeka by pochować
Nasze ciała mimochodem

By zdążyć

Znikły ślady kroków naszych
Zresztą czy bez reszty
Z wonią czy bez woni tego
Co dziś  miało odejść
Nigdy więcej nie dogonisz

Na swój pogrzeb.

Wiosna skradła moje serce

Kobieca maska różu na twarzy

I spojrzenie tak radosne

Tak miłością swą rozkoszne

A niejeden o niej marzy

Wiosna skradła moją duszę

Uszy, oczy, umysł, włosy

Ciało boli tak jak nigdy

Skóra krzyczy wniebogłosy

Wiosna skradła mój rozsądek

Wolny i przyćmiony bieg

Biegnę za nią, nieroztropny

Jeden dzień, a jakby wiek

Wiosna skradła mnie całego

Nie mam siebie nie mam jej

Tylko róża upadłego, pozostała 

A w tej róży trochę sensu trochę jadu i dobroci

Odtąd pole tylko ono

swoje plony cudnie złoci.